Posted in 井ノ原くん, tagged イノッチ, レポ, 舞台 on 2011/04/20|
1 Comment »
เหมือนเดิม เมื่อไปดูมาแลวก็ต้องเขียน แต่ถ้าทิ้งช่วงไปก็จะเริ่มขี้เกียจ ไม่อยากเขียน ฮ่าๆๆๆ
4/11, 4/18, 3/19 สามรอบไปดูอิโนะเล่นบูไตเรื่อง 芝浦ブラウザー (Shibaura Browser) ที่ 東京クーリブ座 มา จริงๆมีตั๋วทั้งหมดสี่รอบ แต่ไม่ได้ดูรอบนึง (4/3) เพราะไปไทยกลับมาไม่ทัน เสียดายสุดๆ ที่นั่งดีที่สุดในบรรดาทุกรอบเลย
ก่อนไปดูก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเกี่ยวกับอะไร แต่พอได้ดูแล้วก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องเข้าใจง่าย ถึงแม้ว่าเรื่องจะไม่มีจุดไคลแมกซ์ แต่ก็เนื้อเรื่องก็ไหลไปเรื่อยๆ โดยที่ตัวละครแต่ละตัวก็มีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน ไอเดียดี ฉากสวย เนื้อหาไม่มีส่วนซีเรียส ดูแล้วก็เพลิน สนุกดีอ่ะ
เปิดบูไตมาเริ่มด้วยฉากห้องทำงานเล็กๆของบริษัทจัดหาที่อยู่ (ทำเป็นตหน้าต่างอยู่ด้านข้างของเวที) ฟูจิตะซัง (อิโนะ) เป็นพนักงานเพิ่งเข้างานมาใหม่ ก็ได้รับการสอนงานจากโอโนะซัง (Otoo Takuma) โดยเริ่มจากการสอนให้ใช้ระบบคอมพิวเตอร์ที่จะให้ลูกค้าดูห้อง สามารถเลือกห้องที่ต้องการจะดู อย่างถ้าต้องการดูภานในห้องต่างๆก็สามารถลบกำแพงออกแล้วเห็นภายในได้ (เวทีเมนหลักจะเป็นเหมือนหน้าจอคอม) ดังนั้นไม่ว่าส่วนไหนของห้องก็จะสามารถเห็นได้ เรียลไทม์ เรียกว่าระบบของมันอะไรก็ไม่รู้ ฟูจิตะซังก็ทึ่งในระบบแล้วก็เลื่อนๆไปดูส่วนอื่นของแถบชิบะอุระ ก็จะมีบางส่วนริมน้ำที่เป็นสลัม ทำเป็นบ้านหลังเล็กๆตั้งเรียงรายอย่างง่ายๆ ซึ่งจำนวนก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ จนดูมาถึงสลัมบริเวณหนึ่งที่ริมน้ำและอยู่ใต้สะพาน พอถึงตอนนี้ม่านเวทีก็ถูกยกขึ้น แล้วก็เป็นฉากสลัมเหมือนที่ดูอย่างในจอคอม มีผู้ชายอ้วนๆออกมาจากใต้บันได สองคนนี้ก็เลยอยากเห็นภายในใต้บันไดว่าเป็นสภาพยังไง ก็เลยใช้ระบบคอมที่บอก ดึงกำแพงสังกะสีห้องใต้บันไดออกก็จะเห็นภายใน ลุงอ้วนๆคนนี้ก็มานังกินนทอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ริมน้ำ แล้วก็มีผู้ชายคนนึงกลับมา คนนี้จะคาแร็คเตอร์แนวประมาณว่าขอบเก็บของตามธรรมชาติมาทำกิน ก็เข้าห้องตัวเอง เอาของที่หาได้มามาทำกิน สองคนนี้เห็นก็อยากเห็นภายในห้องคนนี้ก็เปิดดูอีก แล้วก็สนใจเปิดห้องอื่นๆอีกด้วย ก็จะมีห้องผู้หญิงห้องนึงออกแนวตกแต่งเยอะๆ พิงคุโป้ย อีกห้องก็ห้องผู้หญิงดูเรียบร้อย อีกห้องก็มีวพแผ่นเสียงเยอะแยะมากมายในห้อง แล้วก็ยังซ้อนอยู่บนหลังคาก็สองชั้น เยอะมาก ห้องถัดจากห้องแผ่นเสียงจะแคบมากข้างในมีผู้ชายที่เตรียมสอบนั่งอ่านหนังสือข้างใน พอตกเย็นคนก็กลับมาเยอะขึ้น มีสาวแกล ผู้ชายที่เป็นดีเจ ก็ผู้หญิงที่เป็นตัวแสดงหลักของเรื่อง ซึ่งก็เป็นอีกคนนึงที่อาศัยอยู่ที่นี่ มีหน้าที่รับทำอาหารให้คนอื่นกิน โดยจะเก็นค่าอาหารเป็นรายเดือน ก็กับมาก็มาทำอาหาร สองคนทั้งฟูจิตะซังกับโอโนะซัง ก็อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรกินกัน ก็กดให้ส่วนที่เป็นครัวเลื่อนออกมาดู อาหารเสร็จก็ตั้งโต๊ะอย่างง่ายๆริมน้ำ ลุงอ้าน สาวแกล คนเตรียมสอบ ก็จะช่วยกันตักอาหารไปวาง แล้วก็จะมีผู้ชายอีกคนห้อง(คงไม่น่าจะเรีกว่าห้อง)อยู่ติดใต้สะพาน ทางเข้ากว่าจะมาถึงจุดใต้สะพาน 200 เมตร ต้องเลื่อนไถลตัวโดยใช้ไม้กระดานที่มีล้อเลื่อนเข้ามา นอนได้อย่างเดียวลุกนั่งไม่ได้ เวลาจะกินอาหารก็จะมีถาดห้อยเชือกลงมา ให้คนข้างล่างวางแล้วตัวเองก็ดึงเชือกขึ้นไป ส่วนผู้ชายคนที่ชอบกินพวกของออแกนิกก็ทำของตัวเอง แล้วก็จะพยายามแบ่งให้คนิื่นกินด้วย ซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบ เพราะแหยงมั้ง คนที่ชอบโดนบังคับให้กินก็เป็นคนที่เตีรยมตัวสอบ กินอย่างแหยงๆแล้วก็บอกโออิชิ อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ที่แบ่งไว้ให้ก็ไม่มีใครแตะกินเลย พอคนทำเห็นก็เลยรู้สึกโกรธๆ โอโนะซังเห็นผู้หญิงที่เป็นคนทำอาหารตอนแรกคิดว่าเป็นพวกอาสาสมัคร แล้วก็เหมือนๆขะชอบผู้หญิงคนนี้ด้วยมั้ง ห้องนึงที่เป็นของผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยเป็นห้องของเด็กมอต้น ซึ่งเป็นลูกสาวของลุงอ้วน ช่วงที่เค้ากินข้าวกันคนที่เป็นดีเจก็จะฟังเพลงใส่เฮดโฟนไม่รู้เรื่อง แล้วก็จะมากินทีหลัง ชีวิตสลัมก็ดำเนินๆไป ถัดมาอีกวันฟูจิตะซังโทรมาหาโอโนะซังบอกว่าอาจจะมาสายหรือไงนี่แหละ มีปัญหารถไฟต้องอ้อมไปทาง โซโตะมาวาริ แต่ประกฎว่าฟูจิตะซังกลับไปโผล่ที่สลัมแห่งนี้ ซึ่งโอโนะซังก็เห็นด้วยระบบคอมพิวเตอร์ที่ว่า ฟูจิตะก็เข้าไปดูที่ทาง แล้วก็คุยกับผู้หญิงที่เป็นคนจัดการเรื่องอาหาร (ห้องเธออยู่ในท่อระบายน้ำ) ว่าจะมาสร้างบ้านเล็กๆตรงมุมนึงได้ไหม แล้วก็ฝากจัดการเรื่องอาหารด้วย โอโนะซังก็เลยโทรมาประมาณว่าไหนว่าโซโตะมาวาริ แต่ไหงมาอยู่ที่ๆดูกันเมื่อวานนี้ บอกฟูจิตะให้คิดถึงตำแหน่งหน้าที่ๆต้องดูแลลูกต้าเรื่องจัดหาที่อยู่ แต่แล้วโอโนะก็ยอมแพ้ ฟูจิตะก็คุยกับคนที่อยู่ห้องใต้สะพานให้จัดการช่วงเรื่องสร้างห้องให้ แล้วก็ขนของย้ายเข้ามา โอโนะก็เข้ามาเหมือนเป็นคนดูแลจัดการเรื่องต่างๆให้สลัมนี้ ทั้งเคเบิ้ลิทีวี น้ำ แก็ส โฮมซีเคียวริตี้ สองคนนี้ก็เข้ากับทุกคนได้ดี อ่อ จะมีพวกร้านขายของที่เป็นเรือจะพายมาตามน้ำ ของราคาหกสิบหกเยนทุกชิ้น ส่วนใหญ่คนซื้อจะไม่ได้ให้พอดี คนขายก็จะถามว่ามีเศษเยนนึงไหม พอบอกไม่มีก็จ้องความเหรียญทอนอยู่นาน ช่วงฟูจิตะซังเข้ามาอยู่จะเป็นช่วงที่จะมีกีฬาพอดี ก็จะการซ้อมเล็กน้อย ฟูจิตะต้องลงแข่งวิ่งกระโดดงับขนมปัง โอโนะจะวิ่งผลัดและคอนเป็นผู้จัดการให้ทุกคน ก่อนวันแข่งโอโนะก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่สลัมแห่งนี้โดยที่ทุกคนยังงงๆว่า เอาเปลมาแขวนไว้ใต้สะพานเมื่อไหร่ ชิวิตก็ดำเนินไปอย่างสนุกสนาน แต่สุดท้ายก็มีเมลล์มาจากบิรษัทว่าจะทำการสร้างตึกคอนโดใหม่ ทุกคนก็เลยต้องย้ายออกกันหมด ผู้หญิงตัวเอกของเรื่องที่เป็นคนจัดการเรื่องหารก็บอกว่าเค้าอาจจะย้ายไปอยู่สวนสาธารณะ เอาพวกของเล่นเด็กเป็นที่อาศัย หลังจากแยกย้าย ก็ตัดมาที่ห้องทำงานเหมือนตอนแรก ฟูจิตะก็บอกกว้างเนอะ (ทั้งที่ตอนต้นบอกแคบ เพราะไปอยู่ห้องแคบๆที่สลัมมาก่อน) แล้วก็ทำเวปไซต์บ้าน(ไม่น่าจะเรียกว่าบ้าน) ค่าเช่า 0 เยน มีพวกตามถังขยะบ้าง บนโครงเหล็กสูงๆบ้าง ของเล่นของเด็กตามโคเอ็นบ้าง ประมาณนี้ ก็จบ
ปกติถ้าไม่รอบสุดท้ายก็จะออกมาโค้ง โบกไม้โบกมือให้ผู้ชมหลังบูไตจบ สามรอบ แต่รอบสุดทเายของที่โตเกียวจะออกมาสี่ครั้ง ครั้วแรกที่มาดูน่าจะช่วงครึ่งเรื่องก็มีแผ่นดินไหวสั่นค่อนข้างเยอะรู้สึกชัดเจน แต่พวกบนเวทีก็เล่นไปไม่มีสะดุด สุดยอดมาก สอบสองที่ดูก็จะมาบางจะที่แตกต่างจากที่ดูครั้งแรกหลายจุด ก็ตลกดี โช้เวลาทั้งหมดรวมถึงออกมาขอบคุณคนดู ราวๆสองชั่วโมงไม่เกิน จริงๆรายละเอียดเยอะมาก ตัวละครแต่ละตัวน่าสนใจทั้งนั้นแต่เล่าไม่ไหว บทพูดก็เล่าไม่ไหวเหมือนกันเยอะอ่ะ จะว่าไปละครของผู้กำกับคนนี้กับยูโรเปี้ยนทีมน่าสนใจมากๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่มีส่วนไหนเครียดเลย อิโนะเลยยิ้มได้ตลอดทั้งเรื่อง แถมมีทำหน้าฮาๆก็หลายตอน อยากให้ออกเป็นดีวีดีมากมาย
Read Full Post »